Ik ben een man en dat is een geluk. 

Ik doe niet hysterisch al heb ik het druk.

Ik verspil niet mijn leven met ”wat moet ik aan”.

Kan zonder depressie van de weegschaal afgaan.

Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel.

En als iets kapot is dan maak ik het heel.

Parkeren is easy: gewoon in een keer.

En we doen hetzelfde, maar ik verdien meer!

Ik ben een man en ik denk logisch na.

Ik leef niet op light-drank en drie blaadjes sla.

Als ik ergens heen loop, weet ik de weg terug.

Ik maak van een olifant in no-time een mug.

En al deel ik met duizenden vrouwen het bed.

Ben ik juist de man, in plaats van een slet.

Als ik zeg dat ik klaar ben, dan kunnen we gaan!

En tijdens het plassen kan ik blijven staan! 

Ik ben een man ja, dat doet me plezier.

Ik word niet dronken van twee glazen bier.

Ik weet wat ”buitenspel” is, daarom geef ik een brul.

Want voetbal is passie en de scheids is een lul.

Publiekelijk huilen dat doe ik dus nooit.

Hè, ik kan het vangen als iemand iets gooit.

En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn.

Is het niet geweldig om een man te zijn? 

Het antwoord op bovenstaand gedicht: 

Ik ben een vrouw, en dat is heus geen pech.

Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg.

Ik laat tenminste geen lampen aan voor de nop.

En ruim al mijn rotzooi achter me op.

Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer!

Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer!

Van een griepje is bij mij niet veel te merken.

Ik neem een aspirine en ga gewoon werken.

Ik houd me bezig met echt belangrijke vragen.

In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen! 

Al is vrouw zijn dan een enorme zegen,

Helaas houdt “De Man” onze ontwikkeling tegen!

Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie.

Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie?

Dat is niet het ergste in dit geval.

Wat echt irritant is bij mannen: hun gebral.

Ze denken zelf de beste te zijn.

Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn.

Uiteraard laten we ze in de waan.

Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan:

Mannen zijn eigenlijk nog een kind.

Dat spelen met auto’s het einde vindt.

Nee, mannen willen de waarheid niet horen:

Zonder een vrouw zijn ze verloren!

Bovenstaand gedicht laat ons zien hoe een bepaald categorie Man de Vrouw ziet. Voor mij is het duidelijk dat niet alle categorieën mannen aan zo een “zelfverheerlijking” (narcisme) onderheven zijn. Desondanks zijn er teveel mannen van mening dat zij superieur mogen en kunnen zijn aan de Vrouw. Ikzelf ben al altijd benieuwd geweest waar dit soort gedrag vandaan komt! Naar mijn mening heeft dit meer met oude rolpatronen te maken, dan met een sterkere competitieve inslag.

De Man is al altijd, van oudsher, als hoofd van het gezin gezien, daar hij als hoofdverantwoordelijke wordt beschouwd. De rolverdeling tussen de Man en Vrouw is van oudsher al bekend. 

Dit heeft ogenschijnlijk altijd goed gefunctioneerd en waarschijnlijk met aanname en toestemming van de Vrouw, uitzonderingen daargelaten! Doordat de Vrouw vaak alleen bij haar gezin was, omdat de Man veel buitenshuis werkte of zich er eenvoudig niet mee bemoeide, heeft zij haar hoofd op vele manieren moeten bieden. Wellicht daarom is de Vrouw van vele markten thuis; zij diende vaak creatief te zijn én als duizendpoot te fungeren!

Dit heeft ertoe bijgedragen, dat zij vrijwel altijd een antwoord of oplossing wist op onaangekondigde situaties! Zij kon vaak ook niet anders, daar zij verantwoordelijk was voor wat binnenhuis gebeurde op huishoudelijk gebied en voor het opvoeden van het kroost. Door die verscheidenheid aan taken heeft zij haar begrenzingen kunnen leren zien en met compensaties leren werken. (Buiten het feit dat de Vrouw over het algemeen zeer creatief en intuïtief kan werken!)

Haar onaflatende verantwoordelijkheidsbesef naar haar echtgenoot en gezin heeft haar overschaduwd en vaak op de laatste plaats geplaatst! Dit is onacceptabel en triest, omdat de Vrouw vaak haar leven gaf voor haar gezin. Door de grenzeloze overgave en dienstbaarheid van de Vrouw, heeft menig Man haar als een soort “oermoeder” betiteld en ook zo benaderd. Dit blijkt heden ten dage nog zo te zijn.

De vraag is dan ook waarom de Vrouw zich in emotioneel opzicht beter heeft kunnen ontwikkelen dan de Man? Dit heeft mijns inziens te maken met de rolverdeling van de Man ten opzichte van de Vrouw, de mannelijke waarden en normen en de hieraan inherente gedragingen. De ziens- en handelswijze van de voorouders is hier wellicht debet aan. De Man heeft niet geleerd zijn gevoelens kenbaar te maken of openlijk te tonen. Een man mag bijvoorbeeld niet huilen, zeker niet openlijk.

De opgestapelde emoties (onder andere agressie, boosheid, frustraties, afhankelijkheid en aanhankelijkheid) in de Man, heeft hem gesloten en introvert gemaakt. Hij weet vaak niet met zijn gevoelens om te gaan en deze te uiten; zijn gedrag is vertekenend (paradoxaal). Wanneer dit zo blijft, leert de Man zijn eigen gevoelens niet te ontdekken en tot uiting te brengen. Hieruit vloeit onder andere machoachtig, agressief, dominant of arrogant gedrag. Niet iedere Vrouw is hiervan gediend; dit zal haar dan ook niet bekoren! 

Jammer genoeg is de Man over het algemeen niet emotioneel volgroeid; het is daarom ook, dat hij vaak geen weg weet met zijn eigen gevoelens of die van zijn partner. Hij weet het niet te definiëren en neemt daarom ook vaak vluchtgedrag aan door gevoelens onder andere te ontkennen. Vaak weet de Man dat zijn gedrag niet aannemelijk is voor hemzelf en voor een ander, maar hij weet het niet te veranderen. Dus blijft ontkenning en het hieraan inherente gedrag ook aan de orde! 

Het lijkt wel of de soortgelijke Man een competitie is aangegaan met als inzet competenties tussen de Man en Vrouw, terwijl de Vrouw dit niet zo ziet. Tevens lijkt het of de Man de Vrouw denigreert, waarschijnlijk met een paradoxale uitstraling: ”Ik bewonder jou en tevens verneder ik jou, omdat ik niet weet hoe op een juiste manier met een Vrouw om te gaan!”

De Vrouw vraagt eigenlijk gelijkwaardigheid, respect, begrip en acceptatie in haar relatie; zij is in staat om zichzelf te tonen en vraagt dit ook van haar partner. Dit wordt vaak verkeerd begrepen door de Man met de nodige consequenties. Het lijkt wel of menig Man jaloers of angstig is voor de openheid en het gemak waar de Vrouw mee werkt. Dat is waarschijnlijk, waarom de Man de Vrouw niet als zijn gelijke kan zien; laat staan dat hij met haar kan werken! 

In onze praktijk laten wij de Man de achtergronden van zijn gedrag zien en waarom dit zo ontstaan is. Hetzelfde geldt voor de Vrouw. De rolpatronen van oudsher kunnen plaatsmaken voor samenwerking op grond van gelijkwaardigheid tussen de Man en de Vrouw!

Het wordt tijd dat de samenleving ziet dat hun kroost een andere kans dient te krijgen in het leven. Dit kan door te leren meer respect, geduld en acceptatie te tonen in de samenwerking met de andere sekse. Samenwerking met begrip, respect, geduld en acceptatie is nog altijd de juiste bouwsteen naar de toekomst; dit wordt op alle vlakken bedoeld!

Ikzelf ben hier in ieder geval een grote voorstander van!

Audrey